Kasteelplaats Hunenborg

De ringwalburcht Hunenborg was een van de oudste en grootste kastelen van Nederland. De borg werd goed verdedigd, want behalve dat het in het moeras lag, bevindt zich aan de buitenzijde van gracht nog een wal. Aan de noordkant, waar nu een boerderij staat, lag vroeger de voorburcht. Het kasteel komt in de middeleeuwse bronnen niet voor en we weten dus ook niet hoe de mensen dit kasteel toen noemden. In de hoge middeleeuwen woonden er getuige de archeologische vondsten lieden op het kasteel die tot de hoge elite behoorden. Het kasteel moet waarschijnlijk gebouwd zijn door de bisschop van Utrecht, die op dat moment landsheer in Overijssel was. In die tijd waren veel kastelen in hout en leem opgebouwd, maar voor delen van de Hunenborg was het veel kostbaarder tufsteen uit de Eifel gebruikt. Vanaf het midden van de twaalfde eeuw werd Bentheimer zandsteen gebruikt. Waarschijnlijk nog voor 1200 werden de gebouwen afgebroken en raakte het terrein overwoekerd. Nog in de 18de en 19de eeuw werden door de omringende boeren funderingen uitgebroken en werden de stenen hergebruikt bij de bouw van hun boerderijen. In het begin van de 20e eeuw werd de Hunenborg aangekocht door de Vereniging Oudheidkamer Twente om dit monument voor de toekomst te bewaren. In de zomer van 1916 vond onder leiding van de bekende Leidse archeoloog dr. J. H. Holwerda op het terrein opgravingen plaats. Er werden tegen de oostelijke wal zware zandstenen funderingen aangetroffen van een flink rechthoekig gebouw met drie aanbouwen. Misschien heeft hier een toren of een kapel gestaan. Elders op het terrein werden resten van houten gebouwen aangetroffen Veel raadsels bleven echter bestaan. Ook een goede datering ontbrak nog steeds. Twee jaar geleden hebben archeologen en wetenschappers van de afdeling Landschapsgeschiedenis van de Universiteit Groningen met de modernste onderzoeksmethoden nieuwe ontdekkingen gedaan. We weten nu dat de Hunenborg al ergens in het midden van de elfde eeuw gebouwd moet zijn. Toen bestond het kasteel nog vooral uit houten gebouwen. Een eeuw later werden die deels vervangen door stenen gebouwen. Dit onderzoek vond tegelijk plaats met het hoog noodzakelijke terreinonderhoud door de huidige beheerder, Landschap Overijssel. Deze moest dringend de steeds groter worden bomen, die met wortels steeds meer van het archeologisch monument verstoren, verwijderen. Het nu kale terrein is nu voor het publiek beter beleefbaar.