Singraven is een heel oude aanduiding voor `grote graven`, wat duidt op een lange geschiedenis. Het huidige huis Singraven is diverse malen verbouwd maar de kern stamt grotendeels uit de zeventiend ... lees meer
Singraven is een heel oude aanduiding voor `grote graven`, wat duidt op een lange geschiedenis. Het huidige huis Singraven is diverse malen verbouwd maar de kern stamt grotendeels uit de zeventiende eeuw. Het huidige uiterlijk is in de twintigste eeuw ontstaan.
In 1415 liet Rudolf Hondeberg een versterkt huis bouwen op zijn leengoed Singraven. Zijn kleindochter moest vanwege grote schulden Singraven verkopen aan Frederik van Twickelo, die het weer doorverkocht aan een religieuze vrouwenorde, die er een klooster inrichtte. De nonnen, uit angst voor rondtrekkende soldaten die in 1510 de omgeving plunderden, verhuisden echter snel terug binnen de veilige stadsmuren van Oldenzaal en deden Singraven van de hand.
De nieuwe eigenaren gingen nogal slordig met hun bezit om met als gevolg dat aan het einde van de zestiende eeuw het huis onbewoonbaar was geworden, misschien ook vanwege oorlogshandelingen tijdens de strijd met de Spanjaarden.
Eigenaar Gerhard Sloet verbouwde rond 1652 het huis bijna volledig en gebruikte daarbij een deel van de oude funderingen. Aan de achterkant bouwde hij een vierkante torenvormige uitbouw. Singraven was toen een van de grootste huizen in Twente geworden.
In de negentiende eeuw en twintigste werden opnieuw verbouwingen doorgevoerd. De burgemeester en politicus Johannes Theunis Roessingh Udink, die al op jonge leeftijd een enorm fortuin had geërfd, kocht in 1829 Singraven. Johannes liet grote tuinen aanleggen in de Engelse landschapsstijl. Zijn familie bleef eigenaar tot 1915. Na de Tweede Wereldoorlog werd het in een stichting ondergebracht.
De laatste particuliere eigenaar, Willem Frederik Jan Laan, was niet alleen verantwoordelijk voor het huidige uiterlijk van het huis, maar bracht ook de grote antiek- en kunstcollectie samen die nu nog in Singraven te bezichtigen is.
